مزیت رقابتی شرکت‌های EPC
افرادی که در پروژه‌های ساختمانی و صنعتی فعالیت دارند، با قراردادهای EPC به‌ویژه قراردادهای قیمت مقطوع (Lump Sum) آشنا هستند. پیمانکاران EPC ای که شناخت کافی از پروژه‌ها دارند، این نوع قراردادها را می‌پذیرند. همچنین، کارفرماهای بزرگ برای جلوگیری از درگیری‌های هماهنگی میان طراح، فروشنده و مجری، تمایل بیشتری به این نوع قراردادها دارند.
چالش‌های برون‌سپاری طراحی و مهندسی در قراردادهای EPC
در سال‌های اخیر، برخی شرکت‌های بزرگ که ماشین‌آلات را مهم‌تر از نیروی انسانی می‌دانند، فرآیندهای طراحی و مهندسی را به شرکت‌های تخصصی برون‌سپاری می‌کنند. اما این کار گاهی مشکلاتی ایجاد می‌کند. وقتی طراح و مهندس مسئولیت هزینه‌های مواد، مصالح و نیروی انسانی را بر عهده ندارند (یا به اصطلاح پوست در بازی ندارند)، طرح‌هایی ارائه می‌دهند که بهینه نیستند و هزینه‌های زیادی ایجاد می‌کنند.
برای مثال، در طراحی آرماتوربندی، برخی طراحان به‌جای مقدار استاندارد ۱۰۰ کیلوگرم در هر مترمکعب (به طور مثال)، آن را به ۱۷۰ کیلوگرم افزایش می‌دهند. این کار برای اجتناب از اتهام ضعف طراحی است. اما نتیجه این افزایش، هزینه‌های اضافی برای پیمانکار EPC و در نهایت جامعه است.
راه‌حل چیست؟
شرکت‌های موفق در حوزه EPC مزیت رقابتی خود را از طریق تیم‌های مهندسی باتجربه و متعهد ایجاد می‌کنند. هرچند این افراد دستمزد بالایی دریافت می‌کنند، اما در نهایت هزینه‌های پروژه را کاهش می‌دهند. تیم‌های متخصص نه‌تنها کیفیت طراحی را بهینه می‌کنند، بلکه مصرف بی‌رویه مصالح را کاهش داده و بهره‌وری را افزایش می‌دهند.
در نتیجه، مزیت رقابتی شرکت‌های EPC در داشتن تیم‌های مهندسی توانمند و متخصص است. این تیم‌ها نه‌تنها باعث می شوند سازمانشان در مناقصات برنده شود، بلکه ارزش واقعی برای سازمان و جامعه ایجاد می‌کنند. مدیریت پروژه در این نوع قراردادها نقش کلیدی دارد و آگاهی از اصول مدیریت می‌تواند به بهبود عملکرد پروژه‌های صنعتی کمک کند.
